Ó QUINTO DÍA

Despois de catro días de silencio, falei. Ó quinto día falei. E non dixen nada, non digo nada. Que vou dicir. Se falo, todo se sabe. E algúns, cando saben, queren saber máis e máis. Non estou para perderme en explicacións. Facer como fago cando me preguntan un que tal? Sempre digo ben aínda que estea mal. Se digo mal, todos queren saber; quizais de boa fe, pero... para que matarlles as cabezas cos meus males?, para que matarme eu soltando xustificacións? Estou ben, e punto.

Ó quinto día non dixen nada para non alarmar a ninguén. A ver, se despois de catro días completamente mudo, se digo algo no quinto, sería para aclarar esa mudez, ese silencio, esa pausa no tempo. Ás veces é un calvario dar explicacións, cando quizais non as entenda ninguén. Como o de peor o remedio que a enfermidade. Así é que... en boca cerrada non entran moscas. Nin abellóns.

Tamén é triste non saber dicir nada ó quinto día. Pero, de que vou falar? Do ruxerruxe que hai por entre as carballeiras da conciencia? Os ruxerruxes só son ruído. Da nube branca que pasa e que axiña se volve negra? Normal, estamos no tempo no que as treboadas van e veñen, aparecen e desaparecen. Dun sorriso branco, inmaculado e grande que asoma por un balcón? Para que? Para que se desboquen os latexos dun soño, ou de varios soños?

Ó quinto día falei, pero non dixen nada. Que é o mesmo como non falar. Non me importa seguir en silencio. En silencio é como mellor penso.

Cafetaría La Carabela. A Valenzá. Luns, 3 de maio de 2021