Cantei e aínda sigo cantando tres responsos e unha Ave María. Polos que se foron. Polos que se van. E non falo dos mortos. Falo deses vivos que están máis que mortos. Porque hai vivos que non teñen espírito ningún. E a esencia toda está no espírito. Algúns nin merecen unha misa de réquiem. Hai xente que se vai voluntariamente e xente que a obrigan a marchar. Todos merecen algún responso, aínda que sexa mal cantado.
Eu, por se aquel, sigo cantando. Sempre se me deron ben os responsos... kirieleison, kristieleison, polo espírito de tal; kirieleison, kristieleison, pola ineptitude daquel outro. E volta outra vez: polo mesmo ou polos mesmos. Despois de tres responsos vai a Ave María. Pola soidade que está en silencio. Polo barullo que rachou o silencio. Pola esperanza que navega en silencio. Polo poeta que berra en silencio.
Responsos polos mortos físicos e polos mortos anímicos, que, xa digo, hai moitos. Responsos polos que queren alcanzar o paraíso e vagan ou deambulan perdidos polos camiños da impotencia. Responsos por ti, por aquela, polo de máis alá, por ela, por el, por min. Responsos entre tumbas abertas e nichos de granito, entre carballeiras de medo e amores cantados en verso. Tres responsos e unha Ave María polo que foi e polo que é. Polo que será haberá que botar man do Credo. Porque creo incluso no que non me deixan crer. Creo na luminosidade dos soños e nos recunchos dos desexos. E creo nos responsos que tamén sei cantar en silencio.
Café A Pedreira. A Valenzá. Luns, 10 de xaneiro de 2022
No hay comentarios:
Publicar un comentario