O que non me pase a min, non lle pasa a ninguén. Camiño do café, e como quen non quere a cousa, déuseme por tirarme contra o cristal dun escaparate. A culpa foi do reflexo; que vin un estafermo diante e pensei que escapara dunha película desas baratas. Tiña tal cara de asasino confeso que, coa miña acción, pensaba que sería o heroe destas festas ou destas datas. Uns centímetros antes de pegar contra o cristal caín na conta de que tal estafermo era eu. Pero xa non había volta atrás. Tampouco me importou moito, pois nese lapso de tempo que vai no percorrido deses centímetros que faltaban ata o golpe fatal, tiven tempo de pensar naquela vez que me preguntaran se me espiñaba, se me picaba, en clara referencia a se me drogaba. Díxenlles que non, que eu tan só me tiraba ós toxos.
Hoxe tireime ó escaparate. O estrondo foi tal que máis dun viandante pensou que algunha bomba acababa de rebentar o mundo. O que rebentou si foi o cristal. Non obstante, eu erguín do chan como se nada, e seguín o meu camiño. A xente mirábame asustada porque algo húmido corría pola miña cara. Si, era o sangue das feridas. Pero como se nada. Cando me preguntaban dicíalles aquilo dos toxos, de que me acababa de tirar ós toxos. Algúns actuamos segundo as circunstancias, ou como nos pete. Hoxe déuseme por tirarme contra un escaparate, e punto. Outras veces prefiro cantarlle unha nana á lúa, ou navegar coa Perla Negra polo arco da vella, ou rezarlle un responso ós piñeiros do monte dos Castros. E que...
Café Sports Century. A Valenzá. Martes, 4 de xaneiro de 2022
No hay comentarios:
Publicar un comentario