Se torzo a cabeza cara á dereita vexo a lúa en cuarto crecente. Porque ten forma de D. Que se nos guiamos pola letra debería ser “Decrecer”, ou sexa, minguar, é dicir, minguante. Pero como a lúa é mentireira, é polo que sei que nun decrece, senón que crece. Tamén cando ten forma de C (que Crece), é ó revés, que decrece. Lembrade: é mentireira; con D crece e con C decrece.
Se miro de fronte, teño que esperar un pouco, porque o sol non me deixa ver. É máis, cégame. Será por pouco tempo. Xa se está poñendo, acubillando detrás duns edificios. O sol, digo. Ata agora reinou e agora tócalle á miña amiga, á lúa. Sempre foi miña amiga. Moitas veces sorríolle e chíscolle o ollo esquerdo. Sempre o esquerdo. E moitas veces máis soño con vestir o traxe de astronauta para facerlle unha visita. Sería unha gozada botar unhas carreiriñas por alá arriba.
Xa podo mirar de fronte. Porque o sol xa se puxo. O sol é unha estrela e a lúa un satélite. O sol quenta, dá vida e esplendor. A lúa produce mareas. O sol queima e a lúa é bela. Agora cada quen que escolla a quen queira.
Un día tamén quero construír unha escaleira para saber ata onde podo chegar con dirección ó sol. Á lúa chegaría nunha nave espacial porque quero ir de astronauta. Isto de astronauta xa o dixen. Unha noite fixen a multiplicación de cantos eucaliptos tería que cortar para facer a escaleira e a cantidade non a digo para que non vos asustedes. Si vos aseguro que acabaría con todos os eucaliptos de Galicia. Que iso sería algo divino, pero esa xa é outra cuestión. En principio, tanto a lúa coma o sol teñen que esperar. Outro día será.
Café A Pedreira. A Valenzá. Venres, 14 de xaneiro de 2022
No hay comentarios:
Publicar un comentario