POLO BEN DO MEU VECIÑO

Efraín Estrulla López, O Bicho, non tiña avogado para a súa defensa e como era veciño non quixen deixalo na estacada. Así é que preparei a carreira de Dereito en tan só tres meses. Fíxeno por onlain (sabedes da miña aberración polos anglicismos), desde as oito da mañá ata as dúas da noite. Todos os días, domingos e festas de gardar. De dúas a catro da madrugada eran as miñas horas sagradas para ver películas, principalmente de xuízos, e así poder coller experiencia. Tan axiña como me vin capaz fixen de avogado defensor do meu veciño. Efraín Estrulla, O Bicho, estaba acusado de 10 asasinatos, catro deles ante testemuñas directas. O asunto pintaba, máis que negro, escuro de todo. Pero non recuei.

O xuízo foi rápido. A Efraín declarárono culpable e condenárono a tantos anos por cada asasinato que nin el sairía vivo do cárcere, nin eu viviría para, nun caso hipotético, velo saír. Desde ese momento, e como me remoía un chisco a conciencia, porque eu ben sabía que a miña defensa fora como fora, dúas ou tres veces á semana escribíalle sempre cartas, unhas cartas longas para animalo. Incluso lle confesei que estaba a facer un cursiño de pilotaxe de helicópteros (tamén por onlain) por se algún día quería fuxir do Pereiro. Malo será que estean aí á espreita, ó axexo pendentes do ceo. Xa eu intentarei construír un mecanismo para silenciar a rotación das aspas do aparato. Que todo sexa polo ben do meu veciño, aínda que, o condenado, cometese eses asasinatos. A veciñanza, para min, sempre foi unha institución sagrada.

Finca Fierro. Mércores, 5 de xaneiro de 2022