Son a roda de reposto dun coche, dun coche calquera. Mellor dicir que son a dun Dacia Sandero. Falando claro: non teño vida. O meu é un sen vivir. Non vexo a luz do día. Ou estou completamente en silencio. Ou me encho de ruído. Non vexo a ninguén. Ninguén me ve. Para que me vexa alguén ten que pasar o que sabedes que ten que pasar. E aínda así moi de pascuas a ramos, ou case nunca. Síntome impotente e inútil, moi inútil. Ás veces ata rezo para que rebente algunha das miñas catro colegas. Si, teño catro colegas. Pero esas, malditas elas (ou benditas, depende), ben a luz do día. E móvense. E corren. E gástanse.
Claro que tamén é certo que, algunha que outra vez, mesmo se botan ós toxos e se esnafran contra os beirís das beirarrúas. Mais recoñezo que son duras. Algunha bota moito tempo tan comprimida contra os beirados que mesmo semella que pode rebentar, pero non rebenta, a moi puta. Eu quero que rebente algunha ou que se pique con algunha punta ou cravo ou parafuso ou cristal ou algo moi afiado. Porque quero ver a luz do día! Quero saír deste acubillo no que me teñen metida. Son peor que un xílgaro nunha gaiola. O xílgaro, polo menos pode ver a luz do día ou a xente ou unhas cortinas ou unhas plantas ou uns sofás, mesmo unha televisión, e libros, e adornos, e cadeiras, e alfombras. Eu tan só vexo os ferros que me teñen amarrada, pexada. Vivo prisioneira nun buraco do maleteiro, inoperante, inútil, improdutiva, incapacitada. Son imprescindible, pero non circulo. Son a maldita roda de reposto.
Finca Fierro. Luns, 10 de xaneiro de 2022
No hay comentarios:
Publicar un comentario