Boto de menos que o mundo non sexa cadrado. Porque non sendo cadrado, non podo acochar en cada un dos seus recantos. Así tan só estou á intemperie e teño que correr sempre en redondo. A non ser que quede quieto. Non é bonito quedarse quieto. Hai que alixeirar e apurar para contemplar a vida en movemento. Todo é movemento. Mesmo as follas dos carballos se moven empurradas polo vento. Incluso o pelo dunha muller cando sae ó balcón dos sentimentos. Os balcóns adoitan ser ese recantos nos que se espallan (ás veces tamén é certo que descansan) os sentimentos. Tamén os pensamentos. Non obstante, hai sensacións e criterios que non necesitan esconderse nas esquinas do mundo, que incluso é bo que dean voltas e reviravoltas ata atoparse coa realidade da vida. De todos é sabido que a realidade da vida é unha pequena protuberancia da que non podemos renegar. Porque sempre está aí.
Boto de menos que o universo non se quede quieto. Se non se movera, choutaría de planeta en planeta e de estrela en estrela. Movéndose non sei que dirección coller. Sempre me custou a realidade das opcións (certo, menos na das dereitas e as esquerdas), por moito que digan que a primeira idea é a que conta. Teño medo da dor que pode causar o cometa do amor ou o meteorito do desexo. Que todo falle, que todo rebente, que todo sexa un buraco escuro. A felicidade, por moi bonita que sexa, que é, sempre vai estar, a moi puta, ó final do universo. E o maldito universo nin ten fin nin está quieto.
Finca Fierro. Domingo, 9 de xaneiro de 2022
No hay comentarios:
Publicar un comentario