Ela díxolle a el, nunha desas citas que alguén escribe cando non ten que facer, que era o mellor regalo que tivera nunca. En referencia á súa amizade. El empreñou de romanticismo e contestoulle que era ó revés: que ela si que fora, si que é e si que será o mellor agasallo desde que o mundo é mundo. El referíase ó amor que sentía por ela. Non é o mesmo querer que amar. Aínda que el tamén sabía e asumía que era un regalo do que non podía gozar. Tan só abrilo, contemplalo e parir sentimentos ante a súa presencia. Non podía ir máis alá. A el non lle quedaba outra que esperar e seguir esperando, que confiar nesa esperanza na que os soños se volven reais. Claro que el tamén sabía que isto só adoita acontecer nas películas, nesas películas baratas.
Ela tan só sorría ante os pensamentos, opinións e ilusións del. El era un regalo de amizade. Ela era un obsequio moi fermoso, pero só para contemplalo, para admiralo. Os dous xuntos miráronse ós ollos e volveron a cabeza para fixarse nas ondas do mar, ó mesmo tempo que tamén escoitaban o ruído do mar. Foi nese momento cando el, a pesar de todo, se sentiu Jack Sparrow e optou por navegar na Perla Negra cara ó infinito e máis alá. Ela case quixo ir con el, pero ó final deixouno marchar. Sabía que el nunca tiraría o regalo ó fondo do mar; mentres que ela... ela marchou para a aldea acariñando o seu agasallo. A distancia, para os dous, cada vez era máis longa e os sentimentos, para el, máis achegados. Ás veces a realidade da vida é complicada.
Café A Pedreira. A Valenzá. Domingo, 30 de xaneiro de 2022
No hay comentarios:
Publicar un comentario