Tirei de raposo vello e quedei de pasmón contemplando o balcón da esperanza. Neses momentos, a verdade é que non había nada; catro macetas de xeranios e un tendal con dúas prendas de roupa. Pero como din que a esperanza é o último que se perde... Si, tamén comentan que o que espera, desespera. Eu son máis dos que esperan pero se desesperar; quizais porque, ó final, obtense a recompensa.
Así é que non desesperei nin desespero. Aquí sigo, sentado baixo a sombra dun piñeiro e intentando rimar os versos dun poema. Un poema moi pobre, esa é a verdade, pois a situación non dá para moito: catro xeranios, dúas prendas de roupa e o silencio preñado de ilusións.
Como can vello que son, sei que, co tempo, algo asomará no horizonte; quizais unha cor do arco da vella ou o asubío dunha rula ou o estouro dun latexo ou o berro dun consolo ou o sorriso dun alivio. Mentres non asoma, os biosbardos son unha boa compaña nesta esperanza que non mingua, que non se vai.
Aparece sobre a varanda do balcón unha folla de carballo que voou desde a distancia. A partir de aí os acontecementos precipítanse: que se abre unha porta, que ó abrirse esta, un refacho de vento move a folla, que aterra ós pés dela. Ós pés da esperanza que chegou e que asomou. O que espera, ó final, obtén a recompensa. Deixei de pasmar e marchei coa ansia bailando sobre as meniñas dos ollos.
Cafetaría Alumbre. A Valenzá. Luns, 27 de febreiro de 2023
No hay comentarios:
Publicar un comentario