O outro día quixen morrer e non houbo maneira. Tireime ós coches e, os condenados, frearon a tempo. Tireime ó tren e resultou que era un soño. Colgueime dunha argola que tiña no teito do salón e rachou a soga. Fun á ferretaría, merquei unha cadea grosa e colgueime da trabe da palleira. Partiu a trabe. Empezaba a desesperar. Marchei ó faiado e busquei a pistola que escondera alí o pai hai xa moitos anos. A pistola non disparaba tiros nin a tiros, valla a redundancia. Case o vexo normal; a pistola era da Guerra Civil e seguro que estaba enferruxada a causa das augas do río Ebro, cando o meu pai o tivo que cruzar a nado varias veces para poder matar ós roxos.
Pensei que sería bonito morrer espetado nos cornos dalgunha vaca, principalmente a Rubia, que os tiña grandes e ben abertos. A tal Rubia xa a venderamos nos anos setenta. Quixen botarme a estes cans de raza perigosa, mais todos andaban presos e con bozo. Maldita sexa, se non quixera morrer, seguro que algún había andar solto! Porque ataques destes bichos hainos case a diario.
Pouco a pouco pensei en que a morte me tiña medo. Non hai outra explicación. Logo de infinidade de intentos, aquí sigo, san e salvo. Se cheguei a meter a cabeza no forno da cociña e xusto nese momento acabouse a bombona. E o do butano non ben ata dentro de dous días. Seguro que se deixo de intentalo, morro en calquera momento. Eu que sei, a morte chega cando menos se espera. Aínda que a min, polo que se ve, tenme medo.
Cafetaría Alumbre. A Valenzá. Mércores, 1 de marzo de 2023
No hay comentarios:
Publicar un comentario