Terra. Mar. Aire. A rocha está firme ante o verbo dun silencio compartido e ante o adxectivo dun ruído que vai e vén. As pingas do café caen sobre o padal da ansia e os suspiros cabalgan sobre a frase versificada. Porque hai poemas que non teñen rima e hai rimas que non sabemos recitar. Agora, que cada quen escaravelle por entre as areas da praia ou que furgue por entre as matogueiras da chaira. Racha o silencio o vento que funga polos penedos do outeiro.
Luz. Escuridade. Sombra. A luz brilla no pluscuamperfecto da infancia entre os palleiros da aira. A escuridade agocha no condicional dun futuro polo que andaremos ás cegas. A sombra asoma no imperativo de cando a dúbida manca e doe. Agora, que cada un se deite sobre as ramificacións dos sentimentos.
Branco. Negro. Cores. Ninguén debería pexarse a unha idea fixa e sabendo que dela espállanse camiños ou regos ou carreiras ou sendeiros polos que podemos coller tanto o camiño de ida como o de volta. Non todo é branco nin todo é negro. Sempre hai opción de subir ó arco da vella e mesturarse polas cores da infancia e a inocencia. Ninguén renega da cor violeta.
Principio. Tempo. Fin. Todo empeza, todo acaba e, no medio, está o tempo que vai dunha punta ó outro recanto, dun recuncho ó outro lado. As pingas do café caeron sobre o ceo da boca do relato que acaba de ser, que xa foi.
Cafetaría Alumbre. A Valenzá. Xoves, 9 de marzo de 2023
No hay comentarios:
Publicar un comentario