Cando penso que te fuches, vin que
non te marcharas, que estabas aí, quieta, mansiña, subida á galla do carballo e
esperando a miña reacción. A miña reacción foi de pasmo, pega do carallo. E mira
que che puxen todas as trampas habidas e coñecidas; desde o espantallo de panos
rotos, vellos e noxentos ata redes prohibidas que te engancharan para
escarmento de corvos e da túa familia. Estou canso de tornarte do millo que
teño no Pontón. Logo de tirarme días colocando espantallos e redes, ruídos e
aparellos en movemento, fun todo confiado a contemplar os brotes, os gromos do
millo e vinte toda fachendosa na galla do único carballo que hai á beira da
leira. Non marcharas, maldita pega! Botaba de menos a escopeta de balotes que
nunca tiven. Con ela vaia se te marchabas!. Por que eu non terei unha escopeta
de balotes!? A maldita pega penso que me leu o pensamento; pois axiña marchou
voando camiño dos Poulos. Seguro que volverá... cando saiba que non teña unha
escopeta de balotes.
Biblioteca da Valenzá. Luns, 17 de
xuño de 2013
No hay comentarios:
Publicar un comentario