Quere o demo ser escornabois na
charca dun outeiro, pero tan só consegue chegar ata a metade da ladeira. Alí
bufa, resolla, folguexa, mete o rabo entre as pernas e confía en atrapar a unha
bolboreta. Non hai papoias nesa época. Cando se dá conta do asunto, alza a
ollada cara ao ceo e quere iniciar un sorriso sarcástico, pero tenlle medo a
Deus. É capaz de cabrearse, pensa o demo. E aínda que realmente lle ten ganas,
opta por reptar por entre as carqueixas do Medo, a ver se se enreda, se se
enguedella nun atrapasonos ou se canta un soneto que aínda non se compuxo.
Quere o demo pasar á historia como o gran espírito maligno, pero un lóstrego de
luz ráchalle a forquita que leva na súa man dereita. Esa, esa é a sinal de
Deus!, exclama. Por pensar máis alá do seu propio pensamento. Agora sabe,
definitivamente, que o seu poder é efémero, que nin tan sequera consegue
atrapar a unha simple formiga viaxeira.
Biblioteca da Valenzá. Xoves, 6 de
xuño de 2013
No hay comentarios:
Publicar un comentario