A nena escribe catro liñas azuis
nun papel branco. Ao mesmo tempo mete os dedos da man esquerda por entre o pelo
e raña na cabeza ata que ela mesmo fai un xesto de dor e retira a man con rabia.
A nena atende ao nome de Zulima, porque así a chama a súa nai. Cando remata de
escribir chouta da cadeira e ponse a xogar á beira da mesa. Ao pechar o seu
caderno alcancei a ver un adhesivo branco, no que brillaba en letras de cor
negra todo o seu nome: Zulima Perea Espigada. Andará polos oito ou nove anos.
Ao mellor, algún menos. Pero non máis. Vexo tamén un libro de cor vermella...
cerrado. Polo que se ve, Zulima Perea cansou de escribir e, claro, de estudar.
Segue xogando á beira da súa nai, que está lendo un xornal. A nena, e vendo que
aquela non lle fai moito caso, opta por saír fóra da cafetaría para seguir
xogando na beirarrúa. É a gran vantaxe dos cativos: que saben divertirse sen
compañía, que saben vivir inocentemente nun mundo cheo de infortunios.
Cafetaría do pavillón dos Remedios
de Ourense.
Mércores, 29 de maio de 2013
No hay comentarios:
Publicar un comentario