Quen son eu para axuizar a alma de
Deus. As palabras de Ladislao Salgueiro deixaron o seu amigo Macías Puercoespín
completamente abraiado. Nunca imaxinara que soltase unha frase como esa.
Axuizar a alma de Deus. Macías tragou cuspe, mirou a Ladislao de esguello e
soltou aquilo de... ti bebiches!? Aínda sabendo que non tal fixera, porque o
seu amigo era abstemio. Este ensinoulle os dentes amarelos nun lindo sorriso e
díxolle se realmente lle gustara a frase. Botara toda unha noite pensando na
frase. Empregou tanto tempo porque cando a discorreu non se atreveu a erguerse
da cama para anotala. Non quixo espertar a súa dona Trindade Pajara Lemos; tiña
mal espertar e non quería levar a rifa e, para máis inri, esquecer a frase. Así
é que, segundo uns contan ovellas para durmir, el pregoou unha e outra vez:
quen son eu para axuizar a alma de Deus. O efecto foi o contrario das ovellas;
non pechou ollo. Pon outros viños, berroulle Macías ó camareiro e vendo que o
seu amigo andaba nos biosbardos.
Finca Fierro. Luns, 5 de agosto de
2013
No hay comentarios:
Publicar un comentario