Chouto
desde a estrela máis afastada e viaxo polo espazo sideral dando voltas coma
unha buxaina, ou aínda peor, coma un monicreque. Máis ou menos. Quixen aterrar
en Saturno, pero dei tal hostión contra o seu anel que pensei que aí se acababa
definitivamente o meu salto. Pero non, por graza da providencia, ou sexa, pola
gravidade (digo eu) seguín vagando polo universo sen fin. Xa non me importaba o
salto; o único que quería era deixar de dar voltas. Sentíame coma un obxecto,
ou aínda peor, coma un balón de fútbol; o anel de Saturno mandoume ata a órbita
de Xúpiter; esta empurroume ata o planeta vermello. Alí, tanta cor, fíxome dano
nos ollos e rebotei para seguir dando voltas. Mercurio era tan pequeniño que
pasei de largo; nin tiven tempo de asentar un pé. A pena foi que conseguín
traspasar a atmosfera da Terra e esnafrei contra o Outeiro do Corno, no
concello de Baños de Molgas. Aí rematou a miña viaxe polo espazo sideral.
Café
Aitana 39 da Valenzá. Mércores, 7 de agosto de 2013
No hay comentarios:
Publicar un comentario