Terra que ferve baixo a sentenza
dun prexuízo. Pedra que racha ante o impulso dun golpe escrito con rabia e
demasiada maldade. Podremia nas cadeiras dos que mandan. Calos que pican nas
plantas dos pés dos que camiñan a cegas. Estacas que se cravan nesa terra
branda e dura, impulsadas por unhas mazas soberbias e ditatoriais. Versos rotos
nos poemas de catro urbanistas que pensan que defenden o rural. Monte que chora
bágoas de nostalxia, de cando os niños tiñan vida e de cando os nenos andaban
ós niños. Vacas que abeiran con tan só sentir un tabán e burros que se perden
polas corredoiras dos muíños. Hai medo na repartición dunha terra abandonada,
que sofre, que se esquece. Pero xa rematou o tempo das loitas por unha terra
que rebenta, por un asubío que viaxa por entre centos de animais. Hai quen soña
cunha gabardina empapada de auga, mentres as gavelas dos toxos fan unha carrada
para que o eixe cante pola vida dos tempos pasados.
Café Aitana 39 da Valenzá.
Domingo, 11 de agosto de 2013
No hay comentarios:
Publicar un comentario