O SILENCIO DO MONTE

              Avanzan as lapas coma riadas de destrución e a terra queda toda ela coas feridas abertas. Un carballo que estrala, un xabaril que berra, unha carpaza que se queixa, unha serpe que se chamusca. Unha morte case eterna... a dunha natureza que respiraba vida, a dunha vista que era a almofada dos soños, a dunha vida que era a viaxe de catro estacións que teñen o seu aquel. Asoma a desesperación nos ollos da xente e o suor empeza a brillar nesa pel do paisano que corre, que berra, que intenta matar as lapas con xestas e codesos, con gallas e mangueiras. A rabia sobre un pirómano ó que non lle importan esas feridas que quedarán abertas durante moito tempo. Granxas queimadas, animais mortos. Fume na contorna, ambiente irrespirable. Pasmo na desgraza, maldade contra o incendiario. Aire que zoa, lume sen control. Logo, despois da cor vermella das lapas, chega a negrura da paisaxe, a natureza morta, o silencio do monte, o cheiro da maldade, o esperpento da desolación.

              Café Aitana 39 da Valenzá. Mércores, 21 de agosto de 2013

              Maceda. Xoves, 22 de agosto de 2013