Todos os grandes accidentes deixan
unha pegada amarga na boca. Todas as masacres alteran un moito as entrañas. As
grandes cantidades de mortos por unhas ou outras causas adoitan chamar a atención
durante un bo tempo; e máis se eses mortos son achegados, ou ben por
proximidade xeográfica ou ben por parentesco. Pero aínda así hai moitas clases
de mortos. Se collemos o gravísimo accidente ferroviario de Angrois, aínda
hoxe, a un mes do desastre, se segue a falar do mesmo. Eu mesmo falei del pola
proximidade xeográfica (na miña terra e dúas das vítimas eran de Xunqueira de
Ambía). Emporiso, hai “outros mortos” ós que esqueceremos moi axiña. Estamos a
falar, por exemplo, da masacre acontecida en Siria por un suposto ataque de
armas químicas no que morreron máis de 1.400 persoas, das que unha gran
cantidade eran nenos. Botámonos as mans á cabeza con desesperación ante os 79
mortos do tren; pensade agora por un momento na cantidade de 1.400. Así de golpe!,
nun simple ataque!. As imaxes das filas de mortos impresionan, arrepían. As
imaxes dos cadáveres dos nenos producen dor, unha dor intensa e unha
incomprensión cara á ONU porque empeza a cruzarse de brazos unha vez máis. É
igual, hoxe mesmo xa case ninguén se acorda dos mortos sirios. Están moi lonxe,
xeograficamente falando; e son árabes; e son doutra raza; e son fanáticos; e
teñen outras costumes máis “primitivas”; e alá eles...
Maceda. Venres, 26 de agosto de
2013
No hay comentarios:
Publicar un comentario