Como che vai? Ah, moi ben; estou
aquí sentado, sen facer nada e contemplando o ruxerruxe dunhas follas. A ver,
oh!, o ruxerruxe non se contempla; o ruxerruxe escóitase. Que va! Quen che dixo
iso! Eu vexo moverse as follas e xa sei que fan ruído, que fan algo así como un
ruxerruxe ou como un asubío silencioso. Outra vez! Como un asubío vai ser
silencioso! E logo non!; a min chégame con contemplar a postura dos beizos para
saber que por aí sae un asubío, unha melodía que ninguén canta, é dicir, unha
melodía silenciosa. Para! Para! Para! Non volvas á ladaíña de ser o que non é.
Como queiras, homiño; xa sei que non te convenzo cos meus razoamentos, pero, xa
sabes, aquí paz e despois gloria. E tan contentos. E tan amigos, non si? Isto,
que significa, que chegamos á fin da conversa? Máis ou menos; xa me cansei de
estar sentado e non facer nada. Vou deitarme ó sofá... tampouco teño ganas de
facer algo. A verdade é que cansei bastante coa conversa.
Café Paco Paz de Ourense. Xoves,
27 de marzo de 2014
No hay comentarios:
Publicar un comentario