Rebéntame a cabeza con catro
ladrillos vermellos e dous paus de castiñeiro. Despois entérrame no cemiterio
parroquial de San Emiterio Crisántomo. Non quero responsos. Nin flores. Quero
unha inscrición que diga que o espírito maligno déitase no bulleiro dos
camiños. Non quero rezos. Nin recordos. Non me desgusta que alguén acougue
sentado sobre a miña tumba. Non quero aniversarios nin lamentos. Quero unha
lápida do penedo de Suatorre e unha cruz de madeira dun carballo da Costela.
Non espantedes ó can que veña mexar á miña beira. Hai necesidades que a un
morto nin lle van nin lle vén. Rebéntame o corazón cunha estaca de salgueiro. E
que ninguén se sinta culpable de mandarme a un descanso eterno. Que carallo,
despois de morto aínda lle darei guerra a algún can de palleiro, cando empece a
furgar na procura dos meus ósos... que aínda albergarán veleno. Rebéntame o
segredo da saudade. E que ninguén me recorde. Quero ser un morto na conciencia
do esquecemento.
Café Aitana 39 da Valenzá. Xoves,
3 de abril de 2014
No hay comentarios:
Publicar un comentario