Sóubeno
o xoves pola noite, escribo este relato o venres pola tarde e estades a lelo o
luns. Pois ben, estou por apostar que ese día (o luns) aínda terei mal corpo,
aínda notarei a bile na boca e a angustia na alma. E aínda estou a preguntarme
se non houbese sido mellor abandonar a viña cando aconteceu todo aquilo das
xuntanzas, peches e manifestacións porque as bodegas non querían recoller a uva
do Ribeiro. O xoves souben o que me van pagar por todo un ano de traballo, por
todo un ano de loita, de paseos, de angustia incluso (por medo a perder a
colleita por culpa dalgunha praga ou treboada) e de gastos e máis gastos. Prometo
que ó momento pensei na conselleira de Medio Rural, no presidente da Xunta, no
Consello Regulador do Ribeiro e nas propias bodegas e estou por apostar que
sabedes cómo serían de “cariñosos” os meus pensamentos. Como se adoita dicir…
nin para pipas. E penso no traballo que leva o meu sogro (que é quen realmente
mantén en pé a finca) e cabréome aínda máis, claro. Máis quilos co ano
anterior, pero nin tan sequera a metade do que me pagaron ese ano. Máis gastos,
menos ganancias. Así de simple. A estas alturas, claro, tampouco a vou deixar,
porque gran parte do traballo xa está feito. Pero tamén é certo que prometo que
como para o ano que vén “o desastre” vaia a máis, non me pillan nun terceiro espolio
(ata o sogro recoñece que hai que deixala). Agora tan só queda tragar esta bile
e apandar como apanda sempre o labrego galego.
Café
Paco Paz de Ourense. Veners, 4 de abril de 2014
No hay comentarios:
Publicar un comentario