Ruído de disparo no silencio da
noite. Medo na aldea. Quen anda a facer a guerra pola súa conta? Ouleo de cans
para seguir coa inercia do estoupido. Corpos que se arrecunchan nas camas e
minutos nos que moita xente deixa de respirar. Ninguén quere facer ruído. Anda
o demo buscando algo polas palleiras. Quen é capaz de atopar un sedeño para
prender os lamentos? Medo no silencio. Emporiso, uns ollos de rapaz son quen de
contemplar unha sombra que se move polas rúas empedradas. Ollos que se abren de
asombro ante o tamaño da escopeta. As costas do rapaz péganse á escuridade da
noite. Quere flotar para non facer ruído. Medo no silencio. Mais non retrocede;
segue coa ollada e acochándose entre sombra e sombra ó individuo que,
fachendoso, busca algo para romper ese silencio nocturno. Outro ruído de
disparo no silencio da noite. Nin o individuo sabe a qué lle disparou. Nin o
rapaz colle folgos para fuxir; queda quietiño, respira moi devagarciño e reza
para que o medo non faga ruído. Medo no silencio.
Café Paco Paz de Ourense. Xoves, 3
de abril de 2014
No hay comentarios:
Publicar un comentario