Cruza o lagarto a estrada a toda
velocidade e agatuña polo muro de pedra. Corro coa cámara de fotos en posición
e cando estou a piques de chegar, fago que se deteña o tempo. Dou pasos ó
ralentí, a cámara lenta para non asustar ó pobre animal. A verdade é que este
non se asusta moito. Dáme tempo a que lle dea dous ou tres clic, clic, clic e
incluso a ver como lle falta un cacho do rabo. Un coche ou alguén llo cortou.
Pobre lagarto! Pero non teño moito tempo para pensar na súa minusvalía, pois as
súas cores ata fan dano nos ollos... de fermosas, de bonitas. A súa cor verde
mestúrase coa do campo que está á beira da estrada. Antes de colocar de novo a
cámara en posición, xa sabía que ía fuxir por culpa do ruído dun coche que
baixaba cara ó canón do Sil, polas terras de Sober. Efectivamente, o lagarto
liscou como un lóstrego e eu quedei sen a estampa dunha paisaxe ben pintada.
Hai animais que non deberían morrer nunca.
Café Aitana 39 da Valenzá. Sábado,
12 de abril de 2014
No hay comentarios:
Publicar un comentario