Chora o silencio bágoas de pan
centeo para que un escornabois se meta por entre uns fentos da Tapada Nova.
Pero logo de andar uns cantos metros, o escornabois sente que está só e chora
bágoas de toxo rozado. A campaíña, a choca dunha vaca soa na distancia e axiña
asoman uns cornos por entre unhas silveiras. Brúa a Garbosa, ornea o burro e
oulea o can. No outro lado do río, ou sexa, en Portugalego berra o fillo da
Pita, a muller do Raposo, e dúas rulas que aniñan entre catro paus de salgueiro
foxen espavorecidas cara á Outeiro Barbeiro. O fillo da Pita chámase Olegario,
segundo a partida de nacemento, pero, fóra da familia, ninguén o sabe porque
sempre foi O Poleiro. Hai que recoñecer que a xente das aldeas é mala de
verdade: Pita, Raposo, Poleiro. Hai que ver!
Baila o silencio ó son do asubío
de Olegario, O Poleiro. Asubía ben o rapaz. Está sempre asubiando. Todos pensan
que é para correr o medo. Pero... coidado coa maldade da xente das aldeas.
No hay comentarios:
Publicar un comentario