COMA SEMPRE. IGUAL CA SEMPRE

               Coma sempre. Igual ca sempre. Desde que o mundo o mundo ten que acontecer unha desgraza para que empecemos a tomar medidas sobre o momento, a forma, o resultado, a acción, o motivo de tal calamidade. Se un coche se vai nunha curva perigosa ensanchamos ou quitamos a curva cando hai un morto. Se o tellado dun colexio ou dun pavillón se vén abaixo, apuntalámolo con boas vigas cando ocorre unha masacre. Agora, todos os policías que patrullen as rúas terán chalecos antibalas a mediados do 2015. Agora que pasou o que pasou no asalto a un banco en Vigo. E se para dentro duns meses se pode, por que non se puido ata agora? Non sairán con iso de que non alcanzaba o presuposto? Ou si? Cómo será que as partidas presupostarias sempre alcanzan para as axudas de custo dos deputados, ou para os parques móbiles aínda que os coches non se usen nunca, ou para os soldos vitalicios daqueles que xa non teñen que realizar o traballo polo que lles pagaban? Para isto si alcanzan. E para máis cousas que non sabemos. Que máis dá!, chega con botar as mans á cabeza cando acontece a desgraza.