Case
sempre me poño a andar porque me dá a gana. E cando algo sae das entrañas, o
mellor é deixar que flúa. Tamén flúe a auga dunha fonte. Aínda que hai fontes
que secan; ou ben porque non chove ou ben porque tampouco lles dá a gana. Hai
uns meses fixen varios intentos para afondar unha poza existente á beira dunha pequena
fonte, e esta condenada deixaba de fluír porque, penso, que lle daba a gana.
Debeume ver con ansias de cavar, de afondar e de poñerme coma un divino cristo,
que era como se dixese: ai si, pois hoxe seco e, ale, que afunda máis. Por
certo, por onde andaba cando inicie o relato? Xa lembro… que me puxera a andar
porque me dera a gana. E estou andando. E cruzo vales e montañas, valados e aramados,
leiras e lameiros. Sigo andando. Creo que xa percorrín uns non sei cantos
quilómetros. Moitos. Porque un val non se percorre así como así. E non digamos
xa unha montaña, coas súas subidas e baixadas. Normal. Ó subir hai que baixar e
ó baixar hai que subir; non si?
No hay comentarios:
Publicar un comentario