Estamos
catro esperando na sala do dentista. Perdón, acaba de entrar unha parella máis.
Levo xa media hora de espera. E o que aínda me queda, penso eu. Hai un cacho
había un completo silencio, roto tan só ás veces polo ruxerruxe dos aparellos
da clínica. Acaban de chamar a unha señora. Quedamos polo tanto cinco. Outra
señora quéixase da dor que padece na boca. Non obstante, parola co señor de
bigote que ten á súa beira. Eu tiven que deixar de ler porque me tentaba o
sono. As catro menos cinco da tarde é unha mala hora para ler sentado. Estás coa
dixestión, en silencio e, repito, sentado. Isto é o que mais me mata. Se me
puxera a andar non me durmiría, pero dáme vergonza: ler nunha pequena sala de
espera andando dunha esquina a un recanto, dunha parede ata a porta. A parella
que acabou de chegar botoulle, primeiro, unha ollada a unha radiografía que traían
consigo e, agora, xa están co móbil a voltas. Acaban de chamalos. Eu sigo
esperando.
No hay comentarios:
Publicar un comentario