O medo é libre. E tanto! Eu de
rapaz tirábame as noites cantando ó volver do monte coas vacas por culpa do
medo. Se me ía cedo para a casa, medo á nai. Se me ía tarde, medo á escuridade,
ó descoñecido. Unha nena de 13 anos, de Curtis, durmiu fóra, nunha canteira,
por medo ós exames. Chego a entendela. Eu, por medo ás notas (perdón, por medo
á Lola ó saber das notas), pateaba a miña rúa na espera da Pilar do Eligio, a
carteira, para que me dese a min a carta e romper a carta. Sabía que subiría
por tan só dúas rúas: a da Igrexa ou a do Agro. Ía dunha á outra coma un garda
xurado facendo a súa rolda. E rezando, claro, para que aparecese axiña, no
momento ese no que eu podía vixiar. Se as notas caían nas mans da nai, e cos
suspensos que tiña sempre... ai,. Deus, que malleira! A Lola tiña a man
lixeira. O medo é libre. Tan libre como estar máis de media hora enriba do
burro na estación do ferrocarril de Baños de Molgas facendo tempo, coma quen
que fora ó muíño do Dositeo levar o saco do millo. Pero calquera cruzaba aquela
carballeira espesa a iso das dez ou as once da noite. O medo é libre.
No hay comentarios:
Publicar un comentario