Os
ourensáns son os galegos máis felices co seu medio de vida. Madía leva! Que
remedio nos queda! A ver; xa o teño dito varias veces: que Galicia é o cu do
mundo e Ourense é o ollo do cu. E entón non queda outra que coller todo isto de
carallada ou coa típica retranca que nos caracteriza. Se non o collemos desta
maneira, xa me diredes. Imaxino que a tal noticia saltaría á palestra a causa
dalgunha enquisa. E imaxino, tamén, a contestación de moitos: que por non
berrar coa rabia e por non chorar de miseria, soltamos a mofa: que vivimos coma
Deus!. Faltaría máis, home! Vivimos tan ben que ó mellor non tardamos moito en
vivir media provincia no estranxeiro. Vivimos tan ben que tragamos fel e ensinamos
un sorriso moi aberto na cola do paro: “xuntámonos aquí para falar das vidas
laborais de cada un, xa que hai algúns que as teñen moi ricas”. Somos felices
porque alguén nos preguntou que qué tal e, a ver!, non iamos ser
desconsiderados e tampouco queremos que algúns se decaten das nosas miserias.
Que temos o noso orgullo, oe! Ademais, na cola do paro non lle facemos mal a
ninguén. Os ourensáns somos felices con pouquiño.
Café
Paseo d´Ramoleox da Valenzá.
Venres, 4 de decembro
de 2015
No hay comentarios:
Publicar un comentario