Quizais é certo que a distancia que
vai daquel sinal que pon que hai que ter un pouco de sentidiño ata o
outeiro que ten forma de peito de muller é a mesma que a que nos
leva desde a adolescencia ata a madurez dos pensamentos.
Metro arriba, lembranza
abaixo.
Ata poida que sexan as sonatas de Beethoven as que te leven
pola nostalxia dos tempos que foron e xa non son. Que tempos aqueles
nos que o silencio era silencio e o ruído tamén se volvía
silencio. Cruzabas a nado os ríos da morriña e choutabas por entre
as toxeiras da infancia. Que tempos aqueles nos que unha nube branca
quedaba colgada para ler unha novela barata. E
o chegar a noite xuntábase o cantar do grilo coa candea
do verme luceiro. Hoxe xa case non hai vagalumes. Por non haber non
hai nin tan sequera memoria, nin tan sequera recordos. Só as sonatas
de Beethoven te levan polas congostras dos días eternos... e
escravos. Miseria na punta dun pensamento, mingalla na fame dun neno.
Quizais é certo que vivir sen vivir é como escoitar sen oír. Verso
arriba, parágrafo abaixo. E que ninguén dubide de que as sonatas de
Beethoven son tristes. Porque realmente son melancólicas. E a
melancolía é o pracer de estar triste.
Finca
Fierro. Venres, 18 de maio de 2018
No hay comentarios:
Publicar un comentario