Xa
tiña todo preparado sobre a mesa da cafetaría para iniciar este
Testemuñas sobre un avogado e político galego chamado José Boente
Sequeiros. Pero mentres estaba a tomar o correspondente café
manchado, pensei que o Testemuñas número 100 merecía a alguén moi
especial. Por certo, lembro agora mesmo os nervios
que
me atenazaron e que incluso padecín coa miña muller porque, entre
os dous, volvémonos tolos buscando personaxes para esta aventura que
iniciei no mes de agosto do 2015. Naquel momento só nos saían tres
ou catro. Un deles, para máis aquel, escribino
e aínda está sen publicar por circunstancias que agora non veñen ó
caso.
Nervios, tensión, angustias... e van xa 99. Si, o 100 ten que ser
moi especial. Para min vai ser moi especial.
Téñolle máis medo ás miñas
emocións que ás do propio irmán ou ás das sobriñas cando saiban
e vexan que esta é unha reportaxe sobre a súa muller, a súa nai. A
miña cuñada.
As
emocións poden asomar porque hai xa dous anos que
nos deixou por culpa dese bicho que asola familias e que mesmo
semella que cada
vez ataca a xente máis nova. As emocións débense, claro está,
porque o cariño que sinto por ela vai máis alá dunha relación de
parentesco. Cando eu emigrei para Madrid no 1982 souben ó momento
que ela, a miña cuñada, representaría o papel da nai que deixei en
Baños de Molgas. E aseguro que o fixo desde o primeiro día.
Na
capital do Imperio todos lle chamaban María. Na capital molguesa era
Maruja, e punto. Ou a Maruja da Nieves. Ou a Maruja do Antoniño. Ou
a Maruja da Nieves do Antoniño. Convivín todos os días con ela,
con eles seis ou sete meses, nos que tiven a gran sorte de,
practicamente, criarlle as súas dúas fillas. Sobre este Asunto teño
unha bonita anécdota: cando eu estaba coas nenas, a Maruja axiña
berraba desde o outro cuarto ou desde a cociña: “Chito, fálalle
ben ás nenas”, ou “Iria, dille ó tío que che fale ben”, en
clara referencia a que lles falase en castelán. De acordo, dous
minutos tan só, para disimular, pois o tal Chito xa lles volvía co
galego a darlle cun sacho. Mal pensaba ela naqueles momentos que a
tal Iria dominaría o galego como o domina e a cal Noa casaría cun
veciño molgués, a maiores de que durante toda a vida viñeron e
veñen a Baños de Molgas en practicamente todas as pontes e case
festas de gardar.
Maruja
Ferreiro Ferreiro comentaba moitas veces que se lle foi a alma ós
pés cando me viu baixar do expreso na estación Príncipe Pío de
Madrid. Pola pintiña que levaba. A ver, sabedes aquilo do pailán
de
aldea.
Pois tal cal! Imaxínome con roupa máis ou menos dos domingos e
cos tenis usados, desgastados, sucios. Pero axiña tomou man de min.
E direino sempre: despois da miña nai, a Maruja foi quen me educou.
Nunca tivo unha palabra nin forte nin malsoante comigo. Falabamos
moito. Quedabamos
ata as tantas (son de pouco durmir) no comedor dálle que dálle e
seguiamos polos parques e beirarrúas paseando ás nenas. Cantas
veces, entre os dous, tiñamos que aturar e amansar o seu home, meu
irmán, porque o pillamos nunha época na que preparando unha
oposición encerrábase días enteiros na habitación e tiña os
nervios a flor de pel (piso pequeno, cativas xogando e berrando e
chorando e ríndose). Sinceramente, Maruja e eu faciamos un bo dúo.
Para todo.
Non
sei se, emocionalmente, conseguirei escribir ben este parágrafo,
porque vai ser algo forte. A mañá que chegamos ó tanatorio
madrileño no que estaba depositada e me abracei á súa filla Iria
e, logo, á súa irmá Nievitas, tanto unha como a outra, entre
bágoas, soltáronme aquilo de “ai, Chito, canto te quería!”.
Souben que non o dicían por dicir. Souben que era verdade. Sei que
me tiña en palmitas. Pero as súas fillas e o meu irmán tamén
saben que eu, así mesmo, lle quería con loucura. Xa digo, despois
da miña nai, ela. Foi a que dirixiu toda a miña xuventude. Téñolle
que querer á forza. A proba é que desde que aconteceu o deceso non
hai un día, repito, non hai un día no que non pense nela, non que
non me asome á cabeza por unhas e por outras cousas e, por que non,
por esa inxustiza de levar a unha persoa, aínda nova, á eternidade
dos pensamentos. Porque ante isto, pénsase máis ca nunca. Enténdese
agora iso do medo ás miñas emocións?
Xa
sei que o bonito sería rematar agora coa trangallada
esa de que deixa unha baleiro, que
tumba e que tal...
Trapalladas! Maruja non deixa nada! Porque segue aquí, na miña
cabeza, neste escrito, na miña vida. A min non
me deixará nunca. Era ela a tal como para deixarme abandonado!
Ademais,
por sorte levo escribindo toda a miña vida e en moitos parágrafos
está ela. E no meu irmán está ela. E nas miñas sobriñas está
ela. Como a vou esquecer se foron seis ou sete meses intensos de
convivencia e nove anos véndoa practicamente todas as fins de
semana; ou incluso cando me aburría moito na pensión, polo medio da
semana, en calquera día, marchaba a Aluche para facerlles unha
visita, parolar con ela, xogar coas nenas. Como non lle vou querer se
foi a miña táboa salvadora da adolescencia. De
Madrid ó ceo, cuñada!
Café
O Chicote da Valenzá. Martes, 1 de maio de 2018
Publicado
en La
Región
o martes, 22-05-2018
No hay comentarios:
Publicar un comentario