Sinto angustia ante o que levo feito
e o que se me vén encima. Fago
e desfago todas as tardes e mañá segue tocando faena. Non paro. Son
o que sosteño o mundo.
O mundo no que unha bolboreta
vai e vén de flor en flor. O mundo no que unha rula contempla os
sentimentos que se están a escribir. Ás veces sinto que estou e non
estou, que asubío e que canto, cando na realidade tan só penso por
entre as cepas da nostalxia. Son o que viaxo polo espazo sideral no
que unhas vides medran e medran para que un servidor se angustie ó
facelas prisioneiras. Son eu e non outro calquera. Son o que converso
con retrancas platónicas ou con sentimentos platónicos cheos de
retranca que, máis ou menos, é o mesmo. Son eu e non outro
calquera. Cando a rula canta, o pombo mira para ela e
pensa que a melancolía consiste en instalar a aquela na punta dunha
estrela. Ó final o pombo non é tan pombo. Ó final o pombo sente
ansiedade por un futuro incerto (ou feliz, por que non) que pode ir
moito máis alá do universo infinito ou do mar calmo. Son eu o que
sosteño o mundo. Porque fago e desfago. Por todo o que levo feito.
Polo que está por facer. Hai que axeitar tantos pensamentos! Hai que
amansar tantos sentimentos!
Finca
Fierro. Mércores, 30 de maio de 2018
No hay comentarios:
Publicar un comentario