O outro día vindo da viña lendo no
periódico (sempre vou e veño lendo algo, sexa libro ou xornal),
atopeime cunha nova que me encheu dunha ledicia tan grande que case
chouto diante da muller. Resulta que camiñar máis rápido
reduce un 24% o risco de
mortalidade. Eu, que precisamente non penso deixar este mundo ata os
123 anos, botade contas ata onde vou chegar.
Porque chegarei. Porque
o de andar máis rápido, para min, está chupado: todo consiste en
sulfatar máis de présa. Mirade que non teño eu sitio para andar
máis rápido. Case unha hectárea
de viñedo dándolle voltas coma un sarillo. E que sorte van ter os
meus rapaces. Son tan nugalláns que non botan unha man
nin a tiros. Xa hai tempo que llo dixen: tedes sorte de que vou
tardar en morrer e, así, podedes vivir á conta do pombo
do voso pai. E os chimpafigos
botáronse a rir. Máis de 123 anos. Porque si, porque o de camiñar
máis rápido xa me encargo eu. Non é só na viña onde camiño.
Cada vez que vou ó centro de Ourense, case sempre o fago andando.
Ida e volta, moitas veces.
Así, claro, é normal que tarde en morrer. Este sábado que vén, se
o tempo o permite, xa me poño a elo, a camiñar máis rápido. Toca
sulfatar de novo. Pernas, para que vos quero; temos que ir moito máis
alá dos 123.
Finca
Fierro. Domingo, 3 de xuño de 2018
No hay comentarios:
Publicar un comentario