Se estiveras aquí, berroulle el a ela. Pero ela estaba moi lonxe e el... el estaba sentado ó pé dun canastro e deixando que o tempo pasara. El sabe que o tempo pasa. E sabe tamén que, ó mellor, con sorte, ela aparece á súa beira. Pero ela está moi lonxe. Está tan lonxe que nin se ven nin se oen. Incluso ata poida que nin se intúan, por moito que el berre. El escoita a Chavela Vargas e furga na terra cun pequeno caxato. Chámase Delmiro Durán Durán. Os amigos, ás veces, mofan del preguntándolle: canto duras? El sorrí e segue ó seu. É fillo dos que viven no alto do outeiro, pero todos os días baixa a aldea tan só coa intención de atoparse con ela.
Ela chámase Ludivina Durán Durán. Os amigos, por veces, mofan dela preguntándolle: quen durará máis, se ela ou o irmán? Ela sorrí e segue cantando polo baixiño “Noites de voda”, de Chavela Vargas, e co pensamento na súa aldea. Principalmente de cando xogaba co irmán entre os canastros e os palleiros da herba seca que poboaban a aira da aldea. Ela marchara hai moito tempo e ninguén sabía para onde.
Nin tan sequera Delmiro sabía onde estaba a súa irmá. E cada tardiña marchaba a sentarse ó pé dun canastro para berrar por ela. Cada vinte minutos xustos berraba: se estiveras aquí. El sabía que se a súa irmá estivera alí, na aira, sería feliz. Ela tamén sabía que se estivera alí, con el, serían felices os dous. Mais as circunstancias eran o que eran e el estaba sentado na aira da aldea e ela estaba lonxe, moi lonxe. Tan lonxe que non oía os berros del; tan só imaxinaba o ruxerruxe da voz de Chavela Vargas.
Finca Fierro. Venres, 8 de xaneiro de 2021
No hay comentarios:
Publicar un comentario