REVOLVER

O aire é fresco. O sol queima. O tempo anda revolto. Como revoltas van as augas do río Arnoia cando caen desde a presa da Porfía. O revólver asimílase ó far west ianqui, e dispara balas que matan. Revolver a herba era un dos traballos máis pesados na agricultura minifundista, e non polo esforzo físico, senón pola monotonía do mesmo. Voltas e máis voltas para que a herba secase polo outro lado, ou pola tarde de abaixo, que é o mesmo. A verdade é que a sega da herba seca era un traballo ben escravo, que se desenvolvía en varias fases ou pasos. Describilos aquí sería resumilos moi moito, polo que se me acaba de ocorrer o facelo outro día nun relato máis longo, máis extenso.

Revolver tamén se revolve o estómago. Ás veces porque, ó comer, algo senta mal. Outras veces, e sen ser comida, tamén hai algo que senta tan mal que, a parte de revolverse o estómago, fórmase tal no no mesmo que chega un momento no que asemella que un se afoga, que se morre incluso. Un susto, un medo, un tropezo, un desgusto, unha apurada... O estómago, nese caso, é coma se fora o corazón ou a propia mente.

Incluso se poden revolver as follas dun libro, as follas dos castiñeiros, o pelo dunha muller cando quere sentir o aire desde o alto dun outeiro, a s aia desa mesma muller e os beizos dun sorriso pícaro de quen a contempla. Por revolver ata se revolve o revólver de quen o manexa. Esa arma oxalá se quede sempre quieta. Se saen balas dela, seguro que se me revolven as tripas ou as entrañas ou o sangue.

Café A Pedreira. A Valenzá. Xoves, 3 de xuño de 2021

Cafetaría La Carabela. A Valenzá. Venres, 4 de xuño de 2021