Nada nos mete medo. Nin a canícula que caía ás dúas da tarde. Foi a esa hora, logo de xantar, cando a muller e máis eu optamos por facerlle unha visita ó Castro de Santa Lucía, alá na parroquia de Astariz, no concello de Castrelo de Miño. Menos mal que se nos deu por ir pola estrada de Reza e non pola autovía. Pola OU-402 case dá gusto; todo ó longo do Miño e baixo continuas sombras.
Logo de subir de Freás con dirección a Macendo, axiña nos atopamos coa aldea de A Cancela. Alí xa vimos o letreiro que anunciaba o castro e, xusto en fronte do cartel, un pequeno aparcadoiro para catro ou cinco coches. A aquelas horas, claro, estaba completamente libre. Deixamos o Pancracio ó sol e nos collemos camiño da fortificación galaico-romana por unha carreira de carros e baixo uns piñeiros que botaban máis calor aínda que a propia canícula. O percorrido menos mal que é curto: uns mil cen metros.
Cando chegamos, máis que o castro en si (por certo, alí aínda queda moito traballo por facer), o que nos deixou alucinados foron os inmensos penedos existentes na fortificación. Desde o 21 de maio de 1988 (hai 33 anos), que visitara a Cidade Encantada, en Cuenca, nunca volvera ver unhas moles tan impresionantes, tan enormes. Logo das correspondentes fotos, a baixada fíxose máis lixeira e os bufidos, iso si, saíron das nosas entrañas ante a calor que botaba o Pancracio. Menos mal que estivera pouco tempo ó sol.
Café Kibu. A Valenzá. Domingo, 6 de xuño de 2021
No hay comentarios:
Publicar un comentario