Estou acurralado na palleira que teño no Caneiro. As hostes inimigas arrodéanme polos catro puntos cardinais. Aproveitando que teño unha mesa vella e unha cadeira aínda máis vella ó lado dunha xanela, sento cun bolígrafo e cun papel para debuxar planos e rutas escapatorias. Entre trazo e trazo, liña e liña oio como as balas asubían ou golpean contra as paredes de bloque da palleira. Eu ben sei que o fan para non deixarme descansar, para meterme o medo no corpo. Eu, coma heroe que son, non teño medo.
Non tendo medo, debuxo camiños, carreiros, ríos, penedos, valados e incluso os portelos de certas sebes e paredes. Todo a escala e con moita tranquilidade. Como dicía aquel: as cousas ben feitas, ben parecen. Co plano ben claro empezo a estudar as mellores rutas para a escapada.
De cando en vez, e para que o inimigo non pense que estou cagadiño de medo ou que son parvo, asomo con moito coidado ás xanelas da palleira e disparo tiros e frechas (esquecín dicir que son medio indio) para telos tamén a eles máis que entretidos, ou sexa, polo menos para que agachen a cabeza un pouco.
Boteille unha derradeira ollada ó plano e mesmo tiven tempo de deixarlle ós malnacidos unha pequena mensaxe nun recanto do plano: “bicádeme no cu que teño paxariños”. Collín a carabina e as frechas, pero non me decidía a marchar. Que carallo, cando acaben coas balas xa se aburrirán e marcharán. Así é que seguín ó meu: debuxar no plano cousas secundarias (para distraerme un pouco das súas balas): niños, toxeiras, matogueiras, algunha vaca e ata un lobo ouleando.
Cafetaría La Carabela. A Valenzá. Luns, 1 de maio de 2023
No hay comentarios:
Publicar un comentario