Agora ata Rafael Nadal lle bota a
culpa ós árbitros dos seus males. E rifa con eles. Creo que é o menos indicado
para incomodarse cos árbitros. A el téñenlle perdoado moitas, principalmente
cando saca. A ver, voume poñer no caso do seu rival: eu son, por exemplo David
Ferrer e agáchome sobre os xeonllos esperando o saque de Nadal (porque o que
recibe adoita poñer esa postura no fondo da pista). O, hoxe, número 4 do mundo
empeza cos seus tics: toca dun lado, toca do outro, rasca aquí, raña alá,
engurra o pantalón, estira a camiseta; a min empezan a doerme xa os riles,
empezo a partirme da cruz esperando unha bóla que nunca sae da raqueta de
Nadal. Dígoo de corazón: prefiro cavar unha leira de millo; canso menos que
esperando unha pelota que non chega nunca. Non sei canto tempo ten que
transcorrer para sacar, mais algunha vez oín pola televisión o risco que corre
Nadal para sacar, o que significa que máis dunha vez se bota fóra de tempo, e
os xuíces fan a vista gorda. Emporiso, pásalle coma todo bicho vivinte: que
cando as cousas se torcen, no deporte, a culpa sempre é dos árbitros.
No hay comentarios:
Publicar un comentario