Pneumáticos que rodan pola rúa
que vai da distancia ó esquecemento. No medio, catro obstáculos metidos nun
soneto. A vida sempre ten que buscar aqueles recantos nos que non se sinta
pecha, nos que se vexa que un raio de sol é coma un grillón escachado, roto.
Berro seco na noite escura. Sorriso aberto no palleiro da sabedoría. Cans que
corren detrás de pombas brancas e de pegas negras. E quedan as andoriñas
aniñando nos faiados. Luz vermella no semáforo e boca aberta ante unha rula que
cruza a rúa. Ás veces, un verso só enche todo un soneto. Os poemas sempre caen
sobre o papel na postura en que o poeta os deita. A liberdade non se gana con
catro palabras ben escritas. A liberdade gánase coa loita de cada día. Silencio
roto pola treboada dun soño. Os soños acougan nunha almofada cando o merlo
branco colle camiño das fronteiras. Queda a raiola coa porta aberta chorando
bágoas de pena. Xa quixera o poema rematar cos sucos cheos. Pero hai sementes
que medran máis alá das sebes, un chisco máis alá de calquera fronteira.
No hay comentarios:
Publicar un comentario