Semella que hai unhas dúas mil familias en España que prefiren educar os
seus fillos pola súa conta. Trinta desas familias son galegas. A ver; non me
meto na vida de ninguén e moito menos se falamos de educación. Cada un educa ós
seus como pensa que debe e como pode. Mais eu, por exemplo, non son partidario
diso. A proba é que desde ben carrouchiños xa os mandei á gardaría. Creo que, a
maiores de ensinarlles a, chamémoslle, teoría de certas materias, está a “práctica
da convivencia”. E con maior motivo cando son nenos. A convivencia entre eles
penso que é a mellor educación que pode acadar un rapaz, incluso un adulto. Os nenos
necesitan xogar, rir, chorar, ata pelexar entre eles. Todos sabemos que logo
dos “enfurruxamentos” chegan ó momento novos xogos e novas risas. Non son
partidario dos abusos; realmente que os odio, quizais porque sempre fun un ser
débil e cheguei a ter medo no colexio ante o “alarde” de dominio dos máis lampantíns.
Pois aínda así, iso entra tamén dentro desa convivencia; é unha forma de ver o
comportamento, o carácter dun rapaz, dunha persoa (porque o que abusa de pequeno
seguirá a facelo de adulto) Respecto a decisión desas familias, pero… esas
trasnadas nas aulas, eses recreos, eses berros, esas burlas incluso sobre os
profesores, ata eses medos penso que, pouco a pouco, fan a un persoa. Emporiso,
cada un é moi libre de mandar na súa casa. Mais deberían ir un pouco máis alá
dos estudos.
No hay comentarios:
Publicar un comentario