Hoxe é luns de entroido. Mañá, martes de entroido. O mércores tamén podía
ser mércores de entroido. Creo que o noso é un pais de entroido diario.
Queremos ser o que non somos. E non
digamos xa aparentar! Perdón, rectifico; todo iso é mentira. Os pobres sempre
quixemos ser ricos e non houbo nin hai tu tía. Emporiso, os ricos que queren
ser aínda máis ricos… conségueno!, son máis ricos! E saben presumir da súa
opulencia! Quero poñer unha carauta de ricachón, pero próeme a pel por culpa da
miseria. A outros nin tan sequera lle cae a cachos a pel da conciencia. Estes disfrázanse
con coirazas de chulería e de poder, de moito poder. Vivimos nun entroido
continuo. Carnaval de mortos en Ucraína. Felos de pacotilla no PSOE. Auténtica
bacanal de ladroízo na Lista Falciani. E nós, os galegos, vemos como a nosa
lingua nola queren vestir con catro trapos mal postos para que cumpra coa
penitencia. A penitencia de perderse por dous despachos que non saben de que
vai o tema. Entroido diario nunha sociedade, nun país que vive aletargado e
acochado entre carautas, carantoñas, máscaras e que quere aparentar o que non
é. Entroido de carrozas arrastradas polas corruptelas de políticos que nos
marcan o camiño, que nos levan como ovellas ó matadoiro. Entroido de miserias…
para os pobres. Entroido de bacanais… para os ricos. E non hai volta de folla.
No hay comentarios:
Publicar un comentario