COMA DEBILIDADE NA ALMA

 

               Hai que falar. A Vivencio Vitalicio Numeral puxéronselle de gravata. Por culpa dun vaído. Nunca o pensou. Camiñaba ó sol polo Campus Universitario. Coas mans no peto da cazadora, pois aínda que o patrón desta nosa galaxia reinaba no ceo ourensán, o aire era un pouco fresco. Ou mellor dito, bastante fresco, coma se fora de neve. Foi nun amén. Notou cómo se ladeaba. A propia inercia do ladeo foi a causante de que o seu pé esquerdo choutase un chisco para afirmarse. Pero aínda así, Vivencio Vitalicio Numeral sentiu que o ladeo seguía, que o mareo estaba a piques de tombalo no chan. Vivencio viuse xa no chan. Emporiso, a nube que se lle formara diante dos ollos empezou a diluír e deixoulle paso ó medo. Nun alustro o noso amigo tivo tanto medo que ese vaído xa non lle saíu da cabeza en toda a tarde; e ás tres horas de poñérselle de gravata aínda seguía cun certo tremelicar nas pernas. Algo así coma debilidade na alma. Nunca o pensou. Pero aí caeu na conta de que, ollo ó parche!, o medo e a angustia asoman en calquera momento e, como comprobou, á velocidade da luz, nun credo, nun chiscar de ollo.