PARA MATAR O TEMPO

 

               Deixei correr o tempo, pero este non corría; tan só pasaba. E pasaba lento. Mentira! O tempo nin leva présa, nin está coa nugalla encima. O tempo só pasa. E quería que pasase rápido, pero nin caso. Eu tiña ganas de que chegase o asunto. Que asunto? Ah, non sei. Ou si: o asubío. O que, oh? O asubío. Non entendo nada, compañeiro. É igual, aínda que é ben fácil: estou esperando a que me asubíe alguén. Para ir. Como? Si, para ir. Ás veces gústame ser como Humphrey Bogart, mais o peor é que non hai ningunha Lauren Bacall. Oe, compañeiro, ti estás ben? Si, por que? Porque non sei se non estarás mesturando o allo co bugallo. Non oh, que va; o que pasa é que eu enténdome só. Ás veces digo e fago cousas para matar o tempo. Por certo, a que non sabes cómo se mata o tempo? E logo, sábelo ti? Claro! O tempo mátase contemplando as moscas, xa sabes, de papamoscas. Outras veces busco e penso nos biosbardos. Pero estes deben estar perdidos no tempo. Os biosbardos teñen o seu aquel. Vaia se o teñen! Adeus, compañeiro, eu non te aturo, hoxe dis cousas moi raras.