Canta tristeza ó ler o outro día
La Región. En primeira plana. En portada. Unha señora confesaba que mercaba o
que estaba a piques de caducar porque seica estes produtos teñen desconto. Que
forte! E iso que din que España volve ir ben. Recórdame ós anos sesenta, de
cando un servidor mollaba o pan duro en auga para poder meterlle o dente, ou de
cando todo consistía en comer pan e touciño, pan e touciño, pan e touciño (e,
coidadiño, o touciño era tan só o lardo, non a febra) Almorzo, xantar e cea. Se
por un casual había merenda, esta era de... pan e touciño! Pero eran os anos
sesenta, nunha casa labrega. Mais, tal como vivimos hoxe, como se pode
subsistir con tan só 400 euros ó mes. É moi triste e causa moita rabia saber
desta situación cando tamén sabemos o que acontece cos bancos e o que está
acontecendo cos corruptos, coa evasión de impostos, coas mentiras... A algúns
constrúenlle auténticos palacios mentres a outros desafiúzannos porque deixaron
de pagar unha letra de miseria pero que, para estes, é todo un capital. O peor
é que este malvivir non ten data de caducidade.
No hay comentarios:
Publicar un comentario