Unha cunca de café baleira. Un
móbil negro sobre unha mesa negra. Un tempo no que o silencio deixou de ser
silencio; xa hai un cacho que todo se volveu ruído. Un slogan con catro
palabras que comunican que “o tempo xa foi”. Catro palabras. Que falan do
tempo. Do que xa foi. E do que será, que dicimos? Non podemos dicir nada porque
aínda non chegou. É difícil falar do futuro, do que non se coñece. Só podemos
falar do pasado, do tempo que xa foi. Alguén pide un café. Intuímos que no
futuro llelo traerán. Do meu café tan só podo falar en pasado, porque xa hai
máis de media hora que deixei baleira a cunquiña. A cunca que está sobre a mesa
negra. Tamén os anteollos acougan sobre a mesma mesa negra. Para escribir hai
que quitalos. Para ler xa case que tamén. Son para o lonxe (para o que hai que
ver...) O futuro non conseguimos velo. O pasado xa foi. Pero tamén é certo que
non sei se o vin ou se non. Ás veces o que temos diante dos ollos non o vemos.
Por que será! O tempo xa foi. E agora estamos nese momento no que lembramos o
que pasou, o que xa foi.
No hay comentarios:
Publicar un comentario