Tiro da
corda para que tense, e o feixe dos pensamentos encóllese coma un asubío nun
espazo cerrado.. A corda é de esparto; os pensamentos son de trapo. De trapo
mollado e cheo de silencio. Subo o feixe ó lombo para camiñar pola carreira das
almas en pena ata a palleira da Santa Compaña. Sempre hai vidas que están e non
están. Que van e veñen ou que non volven, porque sempre hai momentos que non se
viven, que nin tan sequera existen.
A corda empeza a queixarse e opto por lle
facer un nó no mesmo cabo. Ó mellor acabo de facer mal. Ó mellor a solución estaba
en afrouxar o feixe. Pouco a pouco. Non vaia ser que os pensamentos se
escangallen polas páxinas en branco. Esperarei un chisco a ver se aguanta; se aguanta
a corda e o feixe. Baixo o feixe do lombo e pégolle un descanso na pedra que sobresae
na curva da nostalxia. É complicado que a nostalxia vaia en liña recta; adoita
dar tombos pola inercia da vida que se vive ós cachos, da vida que abanea entre
a infancia e a adolescencia. Vai ti saber; a vida é un misterio tal...
Collo o
feixe de novo e cada pensamento é un paso cos ombreiros caídos. Cada paso é un
salouco que vai e vén por entre as carballeiras da melancolía. Sempre se dixo
que a melancolía é o pracer de estar triste. Pero como vai estar triste un cun
feixe cheo de pensamentos!
Café
Oren Express da Valenzá. Xoves, 16 de xuño de 2016
No hay comentarios:
Publicar un comentario