O UNIVERSO DO SILENCIO

            Queda aí. Só. Co silencio. Non fales. Non fagas ruído. Ou escoita. Non sei. Fai o que queiras. O que queiras non, que senón fas ruído. O bonito é estar en silencio, quedar en silencio. O silencio é bonito, verdade? Sempre foi bonito. Ata a propia palabra é bonita: silencio. De todas formas, a algúns sempre lles gusta máis a o ruído. Entón, para estes, o ruído tamén é bonito. Si, pero onde estea o silencio...

            Para min, o silencio está na lúa. Alá arriba. Tan lonxe. Sen ruídos. Que marabilla! Cada vez me repito máis a miúdo que quero ser astronauta. Para ir alá arriba. Para viaxar polo silencio. Sería como meterme nun embarazo, nunha preñez de silencio. E neste caso xa me dá igual a lúa que Mate ou Plutón. O caso é viaxar (en silencio) por entre as estrelas ou as galaxias ou os universos.

Quero ser astronauta, me cago no mundo! Cala, rapaz. Non desvaríes. Queda aí. Só. Co silencio. Sen facer ruído. Pum! Pum! Pum! Non hai maneira! Quero emigrar de astronauta ó universo do silencio. Alá, tranquiliño, só, sen ruído. Sen ruído. Sen ruído. Oxalá puidera viaxar sen casco. O casco é molesto. É igual, o caso é estar en silencio. Marcho a Cabo Cañaveral a ver se me admiten. De astronauta! De que vai ser! Non quero ruídos no universo do silencio!

            Café Paladium da Valenzá. Domingo, 19 de xuño de 2016