Ata o corenta de maio non quites o saio. Ás veces vai máis alá do corenta de maio. Ás veces vai sete días máis. Como aconteceu estes días, que o venres 17 aínda caeron trombas de auga que semellaba a fin do mundo. E o mércores 15 incluso o mes de xuño nos recompensou con bastante frío. Como se ve, de cando en cando, o tempo climatolóxico pasa olimpicamente dos refráns ou sentenzas.
Outros
tampouco lles fan moito caso ós refráns. Non deixes para mañá o que poidas facer
hoxe. Ó que madruga, Deus o axuda. Ó COB nin dunha maneira nin de outra. Nin
fixeron uns nin o axudaron outros. Tiveron todo un ano para resolver o ascenso
á ACB, pero debían estar tan ben roncando no leito que ninguén madrugou e,
claro, ninguén o axudou. Se non choras, non mamas. Así, de poder estar na liga
dos grandes, a día de hoxe (venres), ten
incluso moitas trazas, moitos visos de desaparecer. Ai, que pouco lles importa
a algúns os sentimentos dunha afección!
Agora
tócalle a quenda a outra expresión política que é moi boa: bla, bla, bla, bla, bla,
bla, ou sexa, runrun-runrun, runrun-runrun, é dicir, predícame cura, predícame
fraile, por un oído me entra e por outro me sae. Refírome á campaña electoral,
por suposto. Todo son promesas que, despois, non se cumprirán nin o dous por
cento. Seguro!
Rematamos
xa con outra expresión máis: non hai inimigo pequeno. Futbolisticamente
falando. Na Eurocopa os modestos sóbenselle ás barbas, póñenselle nas patas de
atrás ós presuntos intocables. A estes cústalles unha barbaridade ganar;
xeralmente fano pola mínima e no último suspiro, no último alento. A ver se nos
decatamos dunha vez: que ninguén se pode durmir nas pallas. Nin no fútbol nin
no baloncesto. Nin na propia vida.
Café
Paseo de Ramoleox da Valenzá. Venres, 17 de xuño de 2016
No hay comentarios:
Publicar un comentario