OS OVOS DA RULA

            No primeiro día das vacacións madrugamos para marchar á Costa da Gándara a baixar nas vides, e atar, e quitarlle os fillos, e arrincarlle algunha que outra herba. Madrugamos porque sabiamos que, logo, o patrón da nosa galaxia faría das súas. E tanto! Aínda non eran as doce do mediodía cando vin como unha rula puña o seu par de ovos e en menos que canta un galo xa oín e vin como se fritían. Manda truco en Baños de Molgas!, como o digo! A min xa me picaban as costas. Menos mal que pasei a mañá baixo a influencia da música que teño gardada no móbil. Se non fora pola música eu morrería de aburrimento na Costa da Gándara. Recoñezo que os traballos da viña non son aqueles traballos brutos da miña infancia e xuventude: arar coa vertedera ou con calquera outro arado da época, rozar con fouciños que pesaban máis ca min, segar con gadañas que abarcaban uns cabañóns que tiraban do peito, cavar no millo ou nas patacas cos sachos pesados e cos mangos mal feitos.

Pero os da viña son moi monótonos e moi lentos. Mátanme dos pés. Aínda llo dixen o outro día á muller e ós sogros: prefiro limpar co fouciño os balados que arrodean a finca (terei que facelo) antes que enramar ou atar. Incluso prefiro sulfatar. Sulfatando, ando. Atando e enramando: dou un paso, quedo quieto; dou outro paso, quedo quieto. Sufro dos pés. Ó que ía: que vendo os ovos da rula dixémonos: que se asen os paxariños. E marchamos. Pola tarde xa nin fomos.

            Café Paladium da Valenzá. Mércores, 22 de xuño de 2016